پایان 13 ماهگی

حالا که بزرگتر شدم می تونم بگم:

     با عرض سلام خدمت مامان باباهای گرامی و نی نی های عزیزشون

من چون از روز اولی که به دنیا اومدم بچه آرومی نبودم ،برای بزرگ شدنم لحظه شماری می کردن اما حالا که بزرگتر شدم نگهداری و مراقبت کردن از من یه خورده سخت تر شده .آخه دوست دارم راه برم،از پله بالا برم به تنهایی سوار ماشین و دوچرخم بشم...که همه اینها با خطراتی همراه هستش.مثلا چند روز پیش خونه دایی بهروزم چنان زمین خوردم که پیشونیم هنوز کبودیش نرفته.به خاطر دندونام هم شبا خیلی اذیت میشم و عذاب می کشم.اشتهای چندانی هم ندارم .آب میوه رو مجبورن با چند روش بهم بدن تا تمومش کنم البته ناگفته نماند که بعضی روزا هم غذام رو تا آخر می خورم .از تکون دادن موزون دستام هم خوشم میاد و بیشتر دوست دارم دیگران هم همراهیم کنند.این هم از خاطرات 13 ماهگی من.